‘Je zou perfect in ons team passen, jammer dat je niets kunt’

‘Je zou perfect in ons team passen, jammer dat je niets kunt’, reageerde hij bijna grappend, terwijl hij meende wat hij zei.
‘Wil je een biertje?’
‘Dat ziet er toch niet uit’, reageerde ik.
‘Nou en, wil je een biertje of niet?’
‘Oké.’

Daar stond ik dan in maart als bezoeker van de carrièrebeurs in Amsterdam RAI. Ik was op zoek naar een nieuwe baan. ICT’ers leken mij wel relaxte mensen om mee te werken en computersystemen, websites en social media vond ik super interessant. Ik wist niet goed wat ik precies zocht, maar ik wilde een baan waarbij ik creatiever bezig kon zijn dan het ontrafelen van soms ingewikkelde burgersvragen en zo’n beetje 20 keer per dag dezelfde vragenlijsten beantwoorden en me ergeren aan de fouten die ik zelf niet op kon lossen. Op dat moment werkte ik nog voor de Gemeente Amsterdam, maar de overload aan bezoekers van het stadsloket in combinatie met de soms wat trage overheidsprocessen bezorgde mij nogal wat stress en het idee dat we naast Burgerzaken en Parkeervergunningen ook gezeur over Gemeente belastingen en diensten van het Sociaal loket zouden gaan overnemen bezorgde mij lichtelijk paniek. Ik moest weg daar en had wat inspiratie nodig.

Ik zeurde wat over mijn huidige situatie tegen de man die mij het biertje aanbood. Hij was niet super geïnteresseerd, want met mijn Media opleiding kon ik niet programmeren en hij zocht voornamelijk programmeurs. Ondertussen bleef ik als een aasgier jagen op hun promotiedoppers (waterflesjes) en kreeg er zelfs een brillendoekje met bedrijfslogo bij. Ik bleef uren plakken. ‘Laat dan zien dat je iets kunt. We willen een ICT’er binnenhalen’, sprak de man mij toe. Een jongen liep voorbij, misschien wel op ons af en ik sprak hem aan, vroeg of hij voor ‘ons’ wilde werken al had ik geen idee wat ‘wij’ nou deden. Ik praatte met de andere eigenaar van het bedrijf waar hij mee in de stand stond. Deze man probeerde te achterhalen wat nou mijn doel was op werkgebied, een vraag die ik na al die jaren nog steeds moeilijk kan beantwoorden. Toen de beurs afliep stond ik daar nog steeds en had ik de vraag van deze man nog niet beantwoord. Ik hielp met het afbreken van de stand, plofte op hun opblaasmascotte ‘Job’, om hem leeg te laten lopen en kreeg een lift naar mijn huis in de Bijlmer. Terwijl we in de auto zaten praatten we over de misschien wat vreemde afslagen op mijn CV en mijn studieverleden. Mijn onrust en de zoektocht naar de baan die mij voldoening geeft. ‘Kom eens langs op kantoor als je terug bent van je reis’, nodigde hij mij uit.

Vijf maanden later stuurde ik hem een berichtje, met de vraag of hij nog wist wie ik was en of ik nog langs mocht komen op kantoor. Hij antwoordde dat ik welkom was. Dus ging ik naar het kantoor toe in augustus in mijn favoriete verfvlekkenbroek en op roze teenslippers. Ik was onverwacht bij Charlotte in Amsterdam blijven slapen en had geen andere kleding mee. ‘Lekker zomers, zo kom je toch niet op kantoor met je teenslippers?!’, reageerde een van mijn favoriete nieuwe bazen. ‘Ik heb liever dat ik voor lul loop en je me herinnert dan dat je me vergeet’, antwoordde ik hem, ‘en trouwens ik kom niet solliciteren, maar koffie drinken en jullie kantoor bekijken’. Tweeënhalf uur later had ik bijna iedereen op kantoor ontmoet, hadden we heel lang gepraat en onderzocht over wat ik nu voor werk zou willen doen. We dachten na over of ik iets voor het bedrijf zou kunnen betekenen en er werd mij beloofd dat ze mij als onderwerp in hun volgende vergadering zouden behandelen. Een paar dagen later was de vergadering geweest en kreeg ik een uitnodiging: ‘Als je dinsdag zo 10.00 uur bij ons kan zijn, kunnen we kijken hoe we jouw talent optimaal kunnen inzetten zodat jij en wij daar happy mee zijn. Ok?’. Mijn enthousiasme was niet te stoppen: ‘Yes een persoonlijke baan vol creativiteit!’ Vanmiddag mag ik mijn contract als Communicatie medewerker voor 6 maanden tekenen!