Soms zit ik mij echt een beetje zorgen te maken om mijn manier van leven. Mijn leven is namelijk wat afwisselender dan wat ik als ‘normaal’ beschouw. Ik pieker soms een beetje over waar ik over bijvoorbeeld twee maanden zou wonen. Of over hoe lang het zal duren, voordat ik eindelijk mijn eerste boek geschreven heb. Ik twijfel over aanbiedingen van fulltime banen met een jaarcontract die niet bij mij passen, maar me wel extra mogelijkheden geven. Ik trap dus bijna in die ‘maatschappelijke val’ van financiële zekerheid zonder mijn passie te vervullen, zodat ik niet meer af en toe met hangende pootjes bij mijn ouders aan hoef te kloppen voor een beetje geld. En dat ik niet meer mijn complete vriendennetwerk hoef te benaderen voor tips over waar ik de komende tijd kan wonen. Lees verder
Dit is een vorm van leven
Advertenties
En dat is dus precies wat ik zo magisch vind aan twijfels delen. Voordat een idee omgezet wordt tot een daadwerkelijke actie krijg je (wel of geen) reactie, wat je van gedachten kan laten veranderen. Sinds ik heb gedeeld dat ik misschien wilde stoppen met Oops, I changed my mind kreeg ik lieve respectvolle reacties die mij enorm inspireerde. Ik had er even geen rekening mee gehouden dat mijn blog inmiddels niet meer alleen een dingetje van mij was, maar dat het ook onderdeel is geworden van de mensen die mij volgen. Dus eigenlijk doen we het samen en worden we verbonden door de woorden die ik schrijf en die gelezen worden en dat vind ik zo mooi. Ik heb ontzettend lieve reacties en moed toesprekende woorden gekregen: 
Ik heb lang gezocht naar het doel van het leven. Het heeft me jaren gekost, want ik kwam er niet uit. Mijn zoektocht heeft me op plekken en in situaties gebracht waarvan ik het bestaan niet had kunnen bedenken. Het was een spannende, uitdagende zoektocht. Inmiddels ben ik er achter hoe ik het doel van het leven zie. Het is me waarschijnlijk al duizend keer verteld, voordat het nu eindelijk is doorgedrongen. Het doel van het leven is voor mij gewoon: ‘Leef!’, zoals de beveiliger van de Gemeente Amsterdam mij vorig jaar toesprak. De opdracht die aan ‘Leef’ vast hangt is ‘zorg dat je het zo gelukkig mogelijk doet’. Hoe dan? Nou gewoon door schaamteloos de dingen te doen die je leuk vindt, door met mensen om te gaan die liefdevol, respectvol en eerlijk tegen je zijn. De mensen die ik fijn vind tonen oprechte interesse en kunnen mij iets leren over welk onderwerp dan ook. 
Ken je het gevoel? Alsof je leven een soort autoritje is waarbij je 500 km per uur rijdt. En dat je nauwelijks meer ziet wat onderweg voorbij komt. Voor mijn gevoel verandert de wereld in die snelheid, maar misschien is het voornamelijk mijn beeld van de wereld dat aanpast. Af en toe wens ik dat alles even stilstaat, gewoon om even pauze te nemen, rustig adem te halen en alles te bekijken om het op mijn eigen tempo te verwerken. Als ik deze gedachten verwoord heb ik het gevoel alsof ik een uit de maatschappij gestapte oma ben die af en toe komt kijken in wat voor wereld haar nakomelingen leven, maar die niet meer kan volgen wat er speelt. Misschien klinkt het suf, want ik ben 26 en nog lang geen oma, zelfs geen moeder dus wat praat ik eigenlijk raar. 