Af en toe doe ik even een terugblik op mijn leven, omdat ik mij soms afvraag hoe ik in bepaalde situaties beland ben en waarom ik het ook alweer zo wilde. Ik doorloop gebeurtenissen uit mijn verleden in mijn hoofd om mezelf er aan te herinneren dat alles gaat zoals het gaan moet, alles loopt zoals het bedoeld is, niet per se zoals ik het zelf bedacht heb, maar wel zoals het voor mij het best is.
Op mijn 18e overleed mijn oma. Tot aan die tijd bezocht ik haar elke week in het verzorgingstehuis. Ik werd heel rustig bij haar. Ze praatte niet veel, maar leek wel veel te denken. Lees verder
Advertenties
Gister heb ik Amsterdam verruild voor drie weken Hilversum en Jopie! Ergens heb ik een vreemd soort behoefte om telkens weer weg te gaan, steeds weer afscheid te nemen of fases op een hele duidelijke manier af te sluiten. Steeds weer groei ik een stukje. In Amsterdam bij het Amstelstation werd ik drie weken ouder. Ik bracht er de trainingsfase van mijn nieuwe baan door, zakte voor mijn ITIL-examen en kwam elke dag thuis na mijn eerste werkweek bij de Gemeente Amersfoort. Het was mijn tijdelijke basis, mijn stabiliteit van drie weken tijdens een van de orkaanfases in mijn leven. Als ik constant op 1 plek leef heb ik niet zo door hoe snel de tijd voorbij vliegt. Als ik weet wanneer het einde komt lukt het mij om intenser te leven, bewuster van elk moment te genieten, want ik weet dat het niet lang duurt. Als ik vertrek lijkt het alsof ik de energie als een soort slangenhuid die ik niet meer wil, los kan laten om een hoofdstuk af te sluiten en op een blanco pagina het volgende hoofdstuk te beginnen. Steeds weer een nieuw kort hoofdstuk. Steeds een andere plek voor de nieuwe herinneringen die ik verzamel. 
De dagen vliegen voorbij terwijl ik mezelf telkens weer de vraag stel ‘Hoe doet iedereen dat toch? Hoe blijf je voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij? De mensen die het kunnen, zijn die ook gewoon happy of is dat echt iets waar je een keuze in moet maken of happy zijn of voldoen aan alle eisen?