Als je ietsje ouder bent lijkt alles ineens zo definitief

Stap 2 richting stabiliteit is gezet. Mijn luxe zwerversbestaan is voorbij. Ik heb een appartementje en ben klaar voor de volgende uitdaging en nee dat is nog geen relatie en ook nog geen baby of huisdier, hooguit misschien een plant.

Als je ietsje ouder bent lijkt alles ineens zo definitief, alsof je huidige hobby’s voor eeuwig zijn, je carrièrekeuze ineens moeilijker te switchen is en je vriendenclub niet meer uitbreidt. Als je de eerste stap van je droom nog niet gezet hebt verwacht je misschien dat die nooit uit zou komen. Vriendschappen liggen ineens onder een vergrootglas met wie wil ik verder en wie kan ik beter loslaten? Jeetje, ik vraag me echt af of dit volwassenheid inhoudt en of het nu dan echt begonnen is? Of is dit toevallig een fase waar ik even inzit en heeft het niets met leeftijd te maken?

Advertenties

Ik verstop me voor het geluid van mijn medemens

Kortgeleden ontmoette ik een man, een hele leuke man. Hij toonde oprechte interesse met volledige aandacht en vroeg naar keuzes die ik had gemaakt in het leven en waarom. Hij kwam tot de conclusie dat ik de meeste keuzes alleen had gemaakt “zielig”, concludeerde hij. Hij was 9 jaar ouder dan ik. “Ik vind het echt heel knap van je allemaal”, voegde hij er aan toe. Dat vond ik dan wel weer lief, want “zielig”, daar heb ik niks aan al kon ik wel direct een inschatting maken van hoe hij in het leven stond. Ik bedoel, vanuit mijn oogpunt is het eerder zielig als je niet je eigen keuzes mag maken, als je niet zelf kunt ontdekken wie je bent. Ik vind het zielig als ouders voor hun kinderen al een pad hebben uitgestippeld en zo een persoontje in een malletje proberen te drukken. Deze leuke man is vast niet een van mijn uiterste voorbeelden gewend bedenk ik me zo. Zal hij bewust zijn van hoe hij mij met een paar woorden zo ontzettend veel over zichzelf vertelt?