“Damoriën, dat betekent, zonder liefde”

Op vrijdag ga ik op “avontuur”. Ik kan wel janken van geluk!

Mijn plan was QISS-IT (mijn huidige werk) en Dos Mundos (mijn oude stage adres) te bezoeken, met daarbij Myra, Mayrelin en Carlos. Ik wilde mijn oude huis bezoeken en eigenlijk ook de plek waar ik was overvallen en de route naar mijn stage bij het WTC-gebouw en voor de rest is mijn verleden hier wel voorbij denk ik zo. Ik weet het.. het is vreemd en misschien niet bijzonder nuttig om plaatsen te bezoeken waar nu niets meer is voor mij, maar het roept herinneringen op en raakt mij en dat vind ik interessant.

Op vrijdagochtend word ik afgezet in Salinja en bezoek het kantoor van QISS-IT, na een half uurtje neem ik al afscheid en begint mijn avontuur. Ik loop 25 minuten langs de drukke weg naar het kantoor van Dos Mundos. Daar word ik enthousiast ontvangen. We praten bij en halen herinneringen op. Als Carlos evenlater binnenkomt biedt hij mij een lift aan naar Punda en geeft mij motiverende woorden mee om er voor te gaan, mijn droom om schrijfster te worden!

Eenmaal in Punda loop ik weer naar Pietermaai, terug naar het studentenhuis net als die avond ervoor, maar nu ben ik alleen. Even twijfel ik of het verstandig is, maar dit was mijn doel dus ik ga het gewoon doen, de route lopen waarop ik 9 jaar geleden was overvallen, daarna ben ik er nooit meer geweest. Ik was vergeten hoe lang de straat was.

Advertenties

Flarden van herinneringen komen weer tot leven, mijn oude huis, Richard…

Het is stil in mijn hoofd. Er is rust en soms voel ik wat. Ik ben nog niet echt geconfronteerd met mijn Curacaose verleden. De plekken waar ik tot nu toe geweest ben herken ik nauwelijks. Toch had ik verwacht dat ik meer zou voelen, maar misschien omdat ik niet alleen ben blijf ik in balans. De plaatsen die ik ken uit mijn verleden heb ik tot nu toe nog niet bezocht. Ik wil eerst voelen dat ik tot rust gekomen ben. Ik geef me over aan de flow en de eerste 6 dagen brengen we door in Westpunt met strandbezoekjes en uitrusten aan het zwembad bij ons huisje. We gaan met een kapitein en een visser mee op een boot. De kapitein herkent de enorme ontspanning van het water op mijn gezicht en inspireert mij om toch eens na te denken mij meer te verdiepen in de watersport. “Je marifoon halen is makkelijk en je watersportvaarbewijs kun je binnen een half jaar ook wel hebben. Dan kun je ook met toeristen gaan varen”. We halen een tonijn en een baracuda binnen en

Hoera! Ik ben op dushi Korsou!!

Soms zeur ik een beetje. Dan zit mijn lichaam vol met de Nederlandse stress en heb ik mezelf niet helemaal meer in de hand, verlies ik het overzicht en gaan sommige thema’s uit mijn leven voor mijn gevoel niet snel genoeg voorbij. Nu heb ik niets te klagen, want ineens ben ik op Curacao. De ouders van mijn eerste vriend hadden mij een paar maanden geleden uitgenodigd hen nu op vakantie op te zoeken. En ondanks dat veel mensen dit niet de normaalste manier vinden van omgaan met je “exschoonouders”, vind ik het doodnormaal en toch speciaal. Negen jaar geleden kwamen zij mij opzoeken toen ik vijf maanden stageliep bij Dos Mundos op Curacao. Dat maakt deze reis extra bijzonder, sommige dingen hebben wij hier al samen gedaan en doen we straks opnieuw. We maken nieuwe herinneringen gestapeld op een moment uit het verleden en ik kan praten over wat in mijn hoofd omgaat, zoals ik dat vroeger deed om overzicht te creëeren

Een slaaf van de maatschappij

Ik ben bij mijn vriendin aan het logeren in Eindhoven. Zij woont antikraak in een schooltje en dat is vet leuk, want dan is er zoveel ruimte in je woning dat er twee fietsen in de woonkamer passen. En op een van die twee fietsen kan je dan een rondje rijden door je eigen gebouw! Ik ben hartstikke geïnspireerd en vraag mij direct af waarom ik eigenlijk in een sociale huurwoning van 31 vierkante meter woon. Sociale huurwoningen staan er om bekent dat ze betaalbaar zijn, maar met betaalbaar betekent het dus niet dat je geld overhoud en dat vind ik een beetje jammer. Ik ben zo’n beetje €488 kwijt aan wonen, gas/water/licht en internet en dat is gemiddeld gezien misschien niet veel, maar mijn vriendin betaalt €250 met alles er bij in en dan heeft zij heeeeeeel veel ruimte.

De dominee vertelde dat het leven slechts een voorproefje is van wat hierna gaat komen.

Ik was 13 toen mijn aandacht werd getrokken naar de dood. Ik ontwikkelde een soort angst en obsessie in één. Aan de ene kant was ik bang om mensen er aan kwijt te raken en aan de andere kant was ik nieuwsgierig. Wat gebeurt er na de dood? Hoe zou dat zijn? Zou het rust geven? Zou mijn ziel de stilte aankunnen? Of blijf je zonder levend lichaam gevangen in een duistere, beangstigende energie? De dominee vertelde dat het leven slechts een voorproefje is van wat hierna gaat komen. Als je goed hebt geleefd ga je naar de hemel en anders naar de hel. Ik bedacht me dat ik niet heel oud wilde worden, voordat ik bij God in de hemel terecht zou komen. ‘Best gek, soms geloof ik in God en soms niet. Ik wil super graag in hem geloven, maar dan vraag ik mij weer af of ik het allemaal wel goed genoeg doe, want ik doe altijd wel wat verkeert net als veel andere mensen’, schreef ik in mijn dagboek. De dood, het leven en alles wat er mee te maken heeft bleef mijn aandacht vasthouden.