“Anders moet je met een kraag lopen en dat wil je niet”, legt de Orthopeed mij de woorden in mond. Ik accepteer zijn besluit. Sinds ik bij de gemeente heb gewerkt is mijn hiërarchische baldadigheid een beetje afgenomen. Negen van de tien keer heeft het geen nut om tegen iemand in te gaan die het beter weet of beter denkt te weten dan jij en aangezien ik patiënt ben en hij de expert sta ik wat kennis betreft ver onder hem. Hij zal het wel weten, maar toch geloof ik hem niet, of wil hem niet geloven. Natuurlijk geneest mijn lichaam wel! Het is mijn lichaam en die is net zo eigenwijs als ik, ofzo.. Tegen de tijd dat ik lichamelijke problemen krijg denk ik er wel weer anders over. Maar Fuck dit, echt!
Hij neemt niet de moeite om mij te vermaken met een advies over hoe ik hier het best mee om kan gaan en ik vraag het hem niet, want deze man heeft er voor gekozen zich te specialiseren in slijtage van de botten en niet in psychologie, mindfulness of ‘genees-Janneke-d’r-nek’. ‘Heb je de foto’s al eens gezien?’, vraagt hij dan. Hij laadt de foto’s van mijn nek- en rugwervels op zijn computerscherm en ik moet zeggen, ze zijn prachtig, alle botjes zijn mooi blauw/wit/grijzig afgebeeld Lees verder