“Anders moet je met een kraag lopen en dat wil je niet”, legt de Orthopeed mij de woorden in mond. Ik accepteer zijn besluit. Sinds ik bij de gemeente heb gewerkt is mijn hiërarchische baldadigheid een beetje afgenomen. Negen van de tien keer heeft het geen nut om tegen iemand in te gaan die het beter weet of beter denkt te weten dan jij en aangezien ik patiënt ben en hij de expert sta ik wat kennis betreft ver onder hem. Hij zal het wel weten, maar toch geloof ik hem niet, of wil hem niet geloven. Natuurlijk geneest mijn lichaam wel! Het is mijn lichaam en die is net zo eigenwijs als ik, ofzo.. Tegen de tijd dat ik lichamelijke problemen krijg denk ik er wel weer anders over. Maar Fuck dit, echt!
Hij neemt niet de moeite om mij te vermaken met een advies over hoe ik hier het best mee om kan gaan en ik vraag het hem niet, want deze man heeft er voor gekozen zich te specialiseren in slijtage van de botten en niet in psychologie, mindfulness of ‘genees-Janneke-d’r-nek’. ‘Heb je de foto’s al eens gezien?’, vraagt hij dan. Hij laadt de foto’s van mijn nek- en rugwervels op zijn computerscherm en ik moet zeggen, ze zijn prachtig, alle botjes zijn mooi blauw/wit/grijzig afgebeeld Lees verder
We vliegen van Curacao naar Amsterdam met een tussenlanding op Bonaire. De mensen zijn getransformeerd. Waar op de heenreis de Hollandse stress de energie van het vliegtuig in beslag nam, is nu iedereen ontspannen, relaxed. God, wat voel ik mij gelukkig. Een vliegtuig vind ik de meest inspirerende plek om mijn gedachten te ordenen. Nadat ik wat in een negatief spiraal terechtgekomen was in de afgelopen maanden in Nederland, voel ik nu weer motivatie, happiness!! Wat hoop ik hard dat ik dit gevoel lang vast kan houden. Twee krullenbollen met een avontuurlijk uiterlijk en een jongen met halflang, donker ruig haar zitten links van mij met het gangpad er tussenin… zullen zij op Bonaire uitstappen? Rechts van mij zijn twee vrije stoelen. Als die tot aan Amsterdam vrij blijven dan heb ik geluk! ruimte! privacy, om al mijn gedachten met een rode pen op papier te schrijven. Twee weken maar, ik had ze nodig, om de afgelopen 9 jaar te laten bezinken. Ik ben ineens 27, zoals het hoort, zoals mijn paspoort aangeeft. Ik heb een fase afgesloten die ik moeilijk in een paar woorden kan omschrijven, maar ik ben klaar voor een nieuw hoofdstuk, meer focus, ik voel het! 