Ik ben op reis

Hello Panama! Ik was langer stil online dan ik had verwacht. Ik had mij iets te enthousiast laten meevoeren in de drukte op mijn werk en voordat ik het besefte was het maanden later en ben ik afgelopen nacht geland in Midden Amerika. Mijn doel is om de komende tijd weer op te laden en mijn mindset weer op een rijtje te krijgen. Ik had de verwachtingen van mezelf veel te hoog gelegd, zonder dat ik het ook maar een seconde had beseft. Het enige wat er de laatste tijd door mijn hoofd ging is ‘ik moet door.. alles moet dit jaar af!’ Terwijl mijn hoofd steeds vaker aanvoelde als een compacte zware baksteen die elk moment op de grond kon knallen, dacht ik.. ‘nog even volhouden! Over een paar weken heb ik alles af en kan ik het loslaten en op vakantie.’ En ineens raakte ik de controle over mijn emoties kwijt en huilde ik elke week vanuit paniek.

De paniekaanvallen namen mij in zijn macht en ik begreep nauwelijks meer dat het leven echt was. Ik sliep ‘s nachts nog maar 6, 5, 4 uurtjes met een record van 1,5 uur. Ik kon gewoon niet meer slapen, want mijn hoofd bleef doorgaan met plannen bedenken. Ik zag onderweg als ik te moe was dingen die niet klopte en schrok van mijn vreemde beleving.

Op de dag dat ik een stapje terug wilde toen en eerder uit het werk naar huis ging, omdat ik zo moe was dat mijn hoofd toch niets meer deed, was het al te laat. Ik reed op de snelweg en het voelde alsof er bovenin en achterin mijn hoofd iets knapte en vanaf dat moment verloor ik het overzicht en ging alles te snel. Ik hield mijn handen stevig vastgeklampt om het stuur in de hoop dat die kracht mij op aarde zou houden. Ik kon niet meer en zette mijn auto stil op de vluchtstrook en belde mijn manager om te vertellen dat ik flauw zou vallen en niets meer kon doen. “App me je locatie”, zei hij en toen werd de verbinding per ongeluk verbroken. Ik stuurde mijn locatie en kon alleen nog huilen achterover liggen en wachten tot iemand mij hier weg zou halen. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar na een tijdje kwam Rijkswaterstaat toevallig langs en liet een wegsleepwagen komen om mijn auto naar een veilige plek te brengen. Ik werd naar een parkeerplaats gebracht en de man gaf mij water en bleef wachten tot ik door 2 collega’s opgehaald werd. Mijn handen stonden strak en mijn hele lichaam was verkrampt.

Nadat ik bij de huisartsenpost gecheckt werd kreeg ik medicijnen om te kalmeren. Mijn lichaam was gezond alleen overspannen, waardoor mijn hartslag bleef variëren, de medicijnen zouden mijn spieren weer laten ontspannen. De volgende dag kon ik al bij mijn huisarts terecht die voor de zekerheid mijn bloed liet onderzoeken, dat bloed van mij bleek “fantastisch” te zijn en ik kreeg de titel burn out.

Het duurde anderhalve week dat ik de wereld extreem raar meemaakte en al in paniek raakte als ik nog geen 5 minuten buiten liep. Ik wist soms niet meer of ik vooruit moest lopen of terug moest gaan en dan bleef ik stilstaan om te wachten tot ik het wist. Vanaf dat moment durfde ik een week niet meer alleen naar buiten.

Toen ik geoefend had om samen naar buiten te gaan, zodat ik alleen hoefde te volgen in plaats van alles waar te nemen, durfde ik weer alleen korte stukjes te gaan lopen. Ik zag onderweg hele mooie mensenlijke uitvindingen die ik nog nooit had gezien, zoals een hoes voor een schommel en andere dingen die ik mij niet meer herinner. Voor mijn gevoel was ik onderdeel van een schilderij en hoorde alles stil te staan. Dat ik bewoog was een vreemde uitzondering, maar dat er ook ineens een kat tot leven kwam en drie eenden vanuit de sloot naast mij begonnen te vliegen, vond ik echt vreemd en het irriteerde mij. Voor mijn beleving hoorde alles stil te staan, zodat ik er aan zou kunnen wennen en het gevoel van controleverlies zou kunnen verwerken.

Inmiddels zijn we iets meer dan drie weken verder en uit de paniek zich voornamelijk nog in vlagen in plaats van overvallen. En ik heb nog steeds heel weinig energie. Bij dingen waar ik flink na moet denken of bij te langdurende gesprekken loopt mijn hoofd ineens vast en is het leeg, waardoor ik weer het gevoel heb dat ik bijna flauwval. Maar ik ga vooruit en begin weer zelfvertrouwen te krijgen. Dus ja.. Panama.. waarom ook niet? Mijn doel is om mijn enthousiasme weer volledig te voelen, energie te krijgen en mijn mindset positief te versterken!!!