De tijd vliegt voorbij

Ik ben alweer 3 weken op pad en ondanks ik al vaker een lange tijd in het buitenland verbleef heb ik het gevoel dat ik mezelf nog beter leer kennen en mijn eigen gevoelens en reacties begin te snappen voor zo ver mogelijk. Ik luister beter naar mijn gevoel en handel naar de behoeftes die ik heb. Ik accepteer de dagen waarop ik geen behoefte heb aan contact met mensen, waarop ik liever niets hoor en vooral behoefte heb aan schemerlicht in plaats van het felle buitenlicht. Tussen mijn fijne ervaringen door zoals yoga, zwemmen bij een waterval en een surfles, zijn er dagen dat ik gewoon alleen maar moe ben en in bed lig, ook al is het vakantie en ben ik op prachtige plekken, ik heb mijn rust en afzondering vaak nodig en neem deze zonder mij nog schuldig te voelen. Ik onderga de beste manier om van een burn out te genezen (reizen) en ik ben al lang dankbaar dat dit mij lukt en dat ik deze kans heb.

Voor anderen zag het er vaak uit alsof ik altijd mijn eigen weg ga, maar voor mij was het blijkbaar nog niet genoeg, want al die tijd speelde in mijn hoofd een bandje af met wie ik allemaal teleur zou stellen met de keuzes die ik maakte en de acties die ik wel of niet uit zou voeren. Het viel misschien niet op maar ik houd altijd rekening met anderen en op de momenten dat ik echt niets anders kon dan anderen teleurstellen, was ik mij zeer bewust van de gevolgen voor de ander door de keuzes die ik maakte en veroorzaakte dat een kleine oorlog in mijn hoofd. Daarom vind ik het ook zo lekker om vrijgezel te zijn. Ik hoef mij niet druk te maken of mijn partner het naar zijn zin heeft. Ik hoef niet te werken aan iemand anders geluk. Ik hoef niet elke dag te pleasen. Eindelijk besef ik dat ik alleen aan mijn eigen geluk kan werken, alleen mijn eigen problemen en taken aan moet pakken. Dat betekent niet dat ik al daadwerklijk op die manier kan leven, maar het is een mooie stap. En ik hoop zo hard dat ik in mijn kracht kan blijven staan als ik straks de Hollandse ratrace weer in stap in de koude bewolkte temperatuur. Ik hoop zo dat de lessen die ik onderweg geleerd heb en het zelfinzicht dat ik heb opgedaan mij zal blijven ondersteunen als er weer ritme in mijn leven komt. Want weet je wat… ik weet helemaal niet of ik wel echt voor ritme en orde gemaakt ben. Mensen schrijven dat het goed voor je is, dat het rust geeft, maar ik weet niet of dat wel voor mij geldt. Ik merk steeds sterker dat ik van afwisseling houd. Om de 3 dagen verplaats ik mij naar een ander dorp of stad of naar het strand en die afwisseling vind ik heerlijk.

Mijn doel van de vakantie was om weer op adem te komen. Ik was van plan om naar 3 landen te gaan (Panama, Costa Rica en Nicaragua) om als een reis door mijn gevoelens en processen te gaan en dat is gelukt. Ik had in gedachten om 10 dagen in een rustig dorpje te blijven waar ik 5 jaar geleden 3 maanden had gewoond. Maar ondanks de burn out kreeg ik helemaal geen rust van niks doen in een rustig dorp. Om de 3 dagen wil ik op pad en zit ik soms uren in de bus naar buiten te kijken naar de prachtige natuur en voel ik mij heel nuttig. Alsof ik iets aan het ondernemen ben, maar eigenlijk zit ik gewoon niks te doen. Alleen naar buiten te kijken, te genieten van de afwisseling van de natuur, de prachtige hoge bomen en de beekjes die we passeren. Mijn hoofd raakt steeds leger en rustiger en ik voel nauwelijks nog paniek. Ik vier geen feestjes, ga lekker op tijd naar bed en zie ontbijt of lunch regelen als iets waarop ik wat heb ondernomen en ben trots op mezelf voor alles wat lukt.

Ik wilde graag dat mijn zenuwstelsel zou kalmeren en het lukt aardig, maar mijn schrikreactie is nog steeds overdreven. Als iemand zich boven mij in een stapelbed omdraait reageert mijn lichaam alsof er echt iets gevaarlijks gebeurt en voel ik van binnen hele sterke trillingen. Ik hoopte dat die sterke reacties inmiddels afgenomen zouden zijn, maar helaas ik moet nog even geduld hebben en mezelf de ruimte gunnen om te kalmeren. Ondanks dat vind ik het heel fijn en rustgevend om met onbekende op een slaapzaal te liggen, vooral als ze niet snurken. Het geeft mij op een of andere manier een veilig gevoel. En ik vind het vooral heerlijk als mensen vriendelijk verwelkomend glimlachen en dan vooral geen standaard reizigersgesprek proberen aan te knopen.

Inmiddels besef ik dat hele drukke onoverzichtelijke steden mij wat onrustig maken, maar rustige dorpjes zonder beekje of de zee brengen mij ook van slag. Ik weet nu wel dat ik echt zeker weten heel veel van het strand hou en de uitzicht op zee. Aan het water voel ik mij relax en verdwijnt de gejaagdheid uit mijn lijf. Ik hoef niets.. alleen naar het water te kijken en het liefst even zwemmen en soms een beetje lezen. De mensen zijn aan het water ook vaak veel vriendelijker en vrijer dan in de stad, alsof hun geest helderder is, de mijne in ieder geval wel. Met de strandmensen vind ik het leuk om contact te maken.. ze praten zo down to earth en dramavrij wat mij energie geeft.

Goed… hier dus een kleine update van het proces vanuit mijn bedligdag.