Ken je dat gevoel?

Weet je hoe het voelt als je hoofd iets zo graag wil en je lichaam keihard op de rem trapt? Dat gevoel van ‘ik was zo ver, het ging zo goed, maar nu zak ik weer af’. Die veel te strenge innerlijke criticus die zegt dat je faalt. Dat je niets hebt kunnen doen voor iedereen die je probeerde te helpen. Die gedachten in je hoofd dat je nooit overeind blijft in deze ratrace van het Nederlandse werkleven. Ken je die angst om al die gevoelens uit te spreken, omdat je bang bent voor de gevolgen? Wat nou als mensen er achter komen dat je dingen niet kunt. Ken je dat? Dat je je maar terug trekt, wacht tot het beter gaat voordat je iets van je laat horen. Wacht tot je sterk genoeg bent om elke battle te verslaan. 

Het wachten tot het beter gaat begint mij op te breken. Trekt mij juist verder naar beneden. Het harder mijn best doen in de hoop dat alles met de tijd beter wordt trekt mij van de ene in de andere paniekaanval. Van realistische spanning tijdens een rijexamen, naar 3 dagen later een trillend lichaam, hartkloppingen, een hittegolf door mijn lichaam van mijn tenen tot aan mijn keel, alsof ik bijna verzuip terwijl ik achter het stuur zit op de snelweg. Focus op de buikademhaling. Zorg dat de uitademing langer duurt dan de inademing. Zoek naar leuke gedachten. Het positieve hou dat vast. Trillende vingers, zwetende handen. Doorgaan met mezelf vertellen hoe goed het gaat. Dit moet je even doorleven en daarna kan het losgelaten worden. Als ik nu rustig blijf is het hierna voorbij. Voor goed. Hartkloppingen in mijn keel en een hitte die ik daar nog nooit gevoeld heb. Nog even volhouden Het gaat goed. Eet een banaan, rijk aan kalium, dat werkt stressverlagend. Pers een glimlach op je gezicht. Wellicht denken je hersenen dan dat je vrolijk bent en kan alles weer rustig worden. Nog even volhouden tot de benzinepomp, dan heb je een sapje verdiend. Mijn keel voelt alsof ik bijna verdronken ben. Mijn hoofd bonkt en ik zweet. Je bent fantastisch bezig. Terwijl ik kalmeer op de wc bij de pomp schrik ik van mijn eigen gezicht. Misschien was dit toch nog geen overwinning. Maar toch.. ik kan hier niet blijven, dus graag even doorzetten, nog maar een half uurtje.

Ik stap in de auto en ga door. Besef dat ik niet per se rijangst heb. Wellicht is het de tijd en ruimte, waardoor mijn stress van de afgelopen tijd omhoog komt. 15 minuten later stop ik bij de volgende pomp. Focus op de buikademhaling. Laat alle gedachten maar opkomen zonder de spannende weg te drukken. Al snel ga ik weer verder, de snelweg duurt niet lang meer. Hoogstens 5 minuten. Dit kan ik! Ik ben er. Terwijl ik het heel gezellig heb met mijn moeder, haar beste vriendin en mijn vriendinnen, grijpt de stress het laatste uurtje weer enorm naar mijn keel. Ik moet straks weer terug, weer die klote snelweg. Mijn moeders beste vriendin legt mij in haar soort van trilbed, zodat je spieren kunnen ontspannen. Een kwartier lig ik daar rustig te worden. De pijn en verkramping blijft in mijn lijf. Mijn ademhaling is onder controle. Een valeriaan er in en door. Nog even met mijn moeder mee naar huis, zodat zij mijn nekspieren nog gerichter kan masseren. Klaar voor de snelweg. Op naar huis. Het gaat goed, de paniekaanval van de terugweg is een stuk lichter. Ik kan met trillende vingers blijven rijden. Tot ik weer thuis ben. Samen sporten met mijn lief. Alle spanning er weer uitsporten. Het grootste deel van mijn lijf blijft verkrampt, maar ik voel mij iets beter. 

De volgende dag naar werk. De week ervoor melde ik mij ziek. Ik voelde zoveel angst alsof ik flauw zou vallen. Ik wilde geen drama op het werk, dus ging naar huis. Nu was ik er weer. Klaar om heel veel informatie aan te horen. Klaar om in te zien welke uitdagingen er nog liggen en waar ik van mezelf allemaal oplossingen voor moet bedenken. Klaar om constant door verschillende collega’s aangesproken te worden. Midden in mijn proces weer onderbroken te worden. Steeds weer vriendelijk proberen te blijven, omdat ik iedereen aardig vind en iedereen wil helpen. Het is te veel geworden. Ik was blijkbaar helemaal niet klaar voor dit alles. Mijn hoofd crasht. Mijn hart klopt zo ontzettend hard en ik heb het gevoel alsof ik midden in die kantoortuin moet kotsen. Midden in het kringetje van ons teamoverleg. Ik kan niet meer. Ik ben gefaald. En ik weet dat het allemaal niet belangrijk is en dat het maar werk is. Rationeel begrijp ik het allemaal. Maar mijn lichaam geeft hele andere dingen aan dan de gedachten die ik zelf heb. De drama die ik probeerde te voorkomen is er dan toch. Trillend, half hyperventilerend, bijna kotsend, helemaal overstuur laat ik mijn leidinggevende weten dat ik het allemaal niet kan. Hij luistert goed. Reageert begripvol. We bedenken tijdelijke oplossingen om mijn brein weer tot rust te brengen. Rationeel zijn we er. De oplossing is in de buurt. Lichamelijk voelt het nog niet rustig. 

Terwijl ik de volgende dag een rondje buiten wil lopen komt de volgende paniekaanval. Wat nou als ik hier flauwval? Relativeren. Het is nog nooit gebeurd, dus gebeurt nu waarschijnlijk ook niet. Binnen 10 minuten ga ik terug naar huis. Kutzooi. Ik ben verder afgezakt dan ik dacht. En nu?

Ken je dat gevoel?