Ik ben bij mijn vriendin aan het logeren in Eindhoven. Zij woont antikraak in een schooltje en dat is vet leuk, want dan is er zoveel ruimte in je woning dat er twee fietsen in de woonkamer passen. En op een van die twee fietsen kan je dan een rondje rijden door je eigen gebouw! Ik ben hartstikke geïnspireerd en vraag mij direct af waarom ik eigenlijk in een sociale huurwoning van 31 vierkante meter woon. Sociale huurwoningen staan er om bekent dat ze betaalbaar zijn, maar met betaalbaar betekent het dus niet dat je geld overhoud en dat vind ik een beetje jammer. Ik ben zo’n beetje €488 kwijt aan wonen, gas/water/licht en internet en dat is gemiddeld gezien misschien niet veel, maar mijn vriendin betaalt €250 met alles er bij in en dan heeft zij heeeeeeel veel ruimte.
Een slaaf van de maatschappij
Advertenties
Ik was 13 toen mijn aandacht werd getrokken naar de dood. Ik ontwikkelde een soort angst en obsessie in één. Aan de ene kant was ik bang om mensen er aan kwijt te raken en aan de andere kant was ik nieuwsgierig. Wat gebeurt er na de dood? Hoe zou dat zijn? Zou het rust geven? Zou mijn ziel de stilte aankunnen? Of blijf je zonder levend lichaam gevangen in een duistere, beangstigende energie? De dominee vertelde dat het leven slechts een voorproefje is van wat hierna gaat komen. Als je goed hebt geleefd ga je naar de hemel en anders naar de hel. Ik bedacht me dat ik niet heel oud wilde worden, voordat ik bij God in de hemel terecht zou komen. ‘Best gek, soms geloof ik in God en soms niet. Ik wil super graag in hem geloven, maar dan vraag ik mij weer af of ik het allemaal wel goed genoeg doe, want ik doe altijd wel wat verkeert net als veel andere mensen’, schreef ik in mijn dagboek. De dood, het leven en alles wat er mee te maken heeft bleef mijn aandacht vasthouden. 
Nog een paar uurtjes te gaan. Ik krijg nauwelijks eten in mijn lijf vandaag. Ik ben te gespannen. Vuurwerk blijft echt een dingetje dat niet bij mij past. Lang, lang geleden, toen ik nog in de pubertijd zat had mijn broer eens een ongelukje met vuurwerk gehad. Sinds die tijd heb ik vuurwerk niet meer aangeraakt ik ben altijd weer blij als het 1 of 2 januari is en ik zo min mogelijk ongelukjes heb aangehoord. Vandaag ben ik niet het leukste vriendinnetje voor mijn prille liefde. Er zitten emoties in mijn lichaam die ik zelf niet begrijp en dus ook niet kan verwoorden. Gelukkig heeft mijn nieuwe liefde nogal wat geduld en lijken we wat het uitspreken van gevoelens betreft en de manier van reageren best wel een beetje op elkaar.
Op 28 oktober kwam ik met hem in contact via Tinder, de datingapp van deze tijd. Hij schreef dat ik een ontzettend leuke omschrijving had, de beste tot nu toe. Ik bedankte hem en biechtte direct op dat mijn rijvaardigheden wel een beetje ontbreken. Ondertussen stond ik bij een benzinestation te wachten op de taxi die mij na mijn auto ongeluk naar de locatie van mijn oma’s verjaardag bracht. De adrenaline gierde door mijn lijf en de hele avond bleef ik een trilling voelen. Om te ontspannen ging ik direct aan de rode wijn en liep ik mee in de polonaise. Ik was super dankbaar en voelde mij goed.
Terwijl ik soms nog wat hang in gebeurtenissen uit mijn verleden gaat het heden gewoon door en knal ik letterlijk tegen de volgende levensles aan. Ik moet meer leven in het nu, meer genieten en dankbaar zijn. Minder nadenken, mezelf nog meer laten leiden door mijn gevoel. De Westerse cultuur is soms wat in de war, want over dat leven op gevoel en luisteren naar intuïtie lijken we maar weinig te leren. Alles moet onderbouwd zijn met cijfers of feiten, maar als iets voor jou niet goed voelt dan is dat toch gewoon zo! Want wie bepaalt nou wat de waarheid is? Iedereen kijkt op zijn eigen manier naar de wereld, dus de waarheid kan per persoon variëren, zelfs met feitelijke onderbouwingen. Als iets niet goed voelt dan is dat gewoon zo, dan is dat jouw waarheid en daar heeft verder niemand iets over te zeggen! 
Maandenlang heb ik er over nagedacht en getwijfeld. Zal ik mijn leven lichter maken door te delen dat achter mijn lach ook gewoon zorgen schuilen? Vandaag vroeg ik mij ineens af waarom het me irriteert dat de media zo blijven hangen in de #MeToo. Gaat het nog steeds over de ‘slachtoffers’ en de ‘daders’? Gaat het nog steeds om bewustwording van ‘onschuldig’ intimiderend gedrag? Er hangt voor mijn gevoel een vergrootglas boven het gedrag van de man en zelfs ik als vrouw word er een beetje nerveus van. Of gaan de artikelen al lang niet meer over het onderwerp, maar draait het vooral om de cijfers? Zo van, ‘dit onderwerp slaat lekker aan, laten we daar maar van profiteren. Laten we het uitmelken door zoveel mogelijk lezers te winnen voor ons artikel’. Misschien vind ik het wel irritant, omdat ik mijn eigen verhaal nog niet genoeg verteld heb. 
Steeds wil ik weer een blog posten, dan zit ik in de auto, schieten de teksten door mijn hoofd en ben ik tevreden over de zinnen die voorbij komen. Maar steeds komt het er niet van om het op te schrijven of vliegen er allerlei verschillende onderwerpen door elkaar en weet ik niet waar ik moet beginnen. Soms twijfel ik of de wereld al wel klaar is voor mijn gedachten. Net wanneer ik weer wil schrijven belt er iemand die ik nog nooit ontmoet heb via Skype en vraagt of ik mijn blog met al die “onzin” al offline heb. “Je bent eng”, zegt hij er dan bij, omdat ik ooit over zijn gedrag geschreven had en hij niet wil dat ik nog eens over hem schrijf. En dan hoor ik ineens de woorden van vorig jaar van mijn tante in mijn hoofd klinken: “ik snap niet waarom ze dat doet”. Stom dat zo’n klein deel van de bevolking zoveel invloed kan hebben en dat ik mezelf er door laat blokkeren. Vooral omdat ik weet dat de grote wereldveranderaars of kunstenaars ook een lange weg te gaan hadden, voordat zij begrepen werden en dat zij ook door moesten zetten met heel wat weerstand. 