“Anders moet je met een kraag lopen en dat wil je niet”, legt de Orthopeed mij de woorden in mond. Ik accepteer zijn besluit. Sinds ik bij de gemeente heb gewerkt is mijn hiërarchische baldadigheid een beetje afgenomen. Negen van de tien keer heeft het geen nut om tegen iemand in te gaan die het beter weet of beter denkt te weten dan jij en aangezien ik patiënt ben en hij de expert sta ik wat kennis betreft ver onder hem. Hij zal het wel weten, maar toch geloof ik hem niet, of wil hem niet geloven. Natuurlijk geneest mijn lichaam wel! Het is mijn lichaam en die is net zo eigenwijs als ik, ofzo.. Tegen de tijd dat ik lichamelijke problemen krijg denk ik er wel weer anders over. Maar Fuck dit, echt!
Hij neemt niet de moeite om mij te vermaken met een advies over hoe ik hier het best mee om kan gaan en ik vraag het hem niet, want deze man heeft er voor gekozen zich te specialiseren in slijtage van de botten en niet in psychologie, mindfulness of ‘genees-Janneke-d’r-nek’. ‘Heb je de foto’s al eens gezien?’, vraagt hij dan. Hij laadt de foto’s van mijn nek- en rugwervels op zijn computerscherm en ik moet zeggen, ze zijn prachtig, alle botjes zijn mooi blauw/wit/grijzig afgebeeld Lees verder
We vliegen van Curacao naar Amsterdam met een tussenlanding op Bonaire. De mensen zijn getransformeerd. Waar op de heenreis de Hollandse stress de energie van het vliegtuig in beslag nam, is nu iedereen ontspannen, relaxed. God, wat voel ik mij gelukkig. Een vliegtuig vind ik de meest inspirerende plek om mijn gedachten te ordenen. Nadat ik wat in een negatief spiraal terechtgekomen was in de afgelopen maanden in Nederland, voel ik nu weer motivatie, happiness!! Wat hoop ik hard dat ik dit gevoel lang vast kan houden. Twee krullenbollen met een avontuurlijk uiterlijk en een jongen met halflang, donker ruig haar zitten links van mij met het gangpad er tussenin… zullen zij op Bonaire uitstappen? Rechts van mij zijn twee vrije stoelen. Als die tot aan Amsterdam vrij blijven dan heb ik geluk! ruimte! privacy, om al mijn gedachten met een rode pen op papier te schrijven. Twee weken maar, ik had ze nodig, om de afgelopen 9 jaar te laten bezinken. Ik ben ineens 27, zoals het hoort, zoals mijn paspoort aangeeft. Ik heb een fase afgesloten die ik moeilijk in een paar woorden kan omschrijven, maar ik ben klaar voor een nieuw hoofdstuk, meer focus, ik voel het! 
We gaan met een kapitein en een visser mee op een boot. De kapitein herkent de enorme ontspanning van het water op mijn gezicht en inspireert mij om toch eens na te denken mij meer te verdiepen in de watersport. “Je marifoon halen is makkelijk en je watersportvaarbewijs kun je binnen een half jaar ook wel hebben. Dan kun je ook met toeristen gaan varen”. 
We halen een tonijn en een baracuda binnen en 
Soms zeur ik een beetje. Dan zit mijn lichaam vol met de Nederlandse stress en heb ik mezelf niet helemaal meer in de hand, verlies ik het overzicht en gaan sommige thema’s uit mijn leven voor mijn gevoel niet snel genoeg voorbij. Nu heb ik niets te klagen, want ineens ben ik op Curacao. De ouders van mijn eerste vriend hadden mij een paar maanden geleden uitgenodigd hen nu op vakantie op te zoeken. En ondanks dat veel mensen dit niet de normaalste manier vinden van omgaan met je “exschoonouders”, vind ik het doodnormaal en toch speciaal. Negen jaar geleden kwamen zij mij opzoeken toen ik vijf maanden stageliep bij Dos Mundos op Curacao. Dat maakt deze reis extra bijzonder, sommige dingen hebben wij hier al samen gedaan en doen we straks opnieuw. We maken nieuwe herinneringen gestapeld op een moment uit het verleden en ik kan praten over wat in mijn hoofd omgaat, zoals ik dat vroeger deed om overzicht te creëeren 
Ik ben bij mijn vriendin aan het logeren in Eindhoven. Zij woont antikraak in een schooltje en dat is vet leuk, want dan is er zoveel ruimte in je woning dat er twee fietsen in de woonkamer passen. En op een van die twee fietsen kan je dan een rondje rijden door je eigen gebouw! Ik ben hartstikke geïnspireerd en vraag mij direct af waarom ik eigenlijk in een sociale huurwoning van 31 vierkante meter woon. Sociale huurwoningen staan er om bekent dat ze betaalbaar zijn, maar met betaalbaar betekent het dus niet dat je geld overhoud en dat vind ik een beetje jammer. Ik ben zo’n beetje €488 kwijt aan wonen, gas/water/licht en internet en dat is gemiddeld gezien misschien niet veel, maar mijn vriendin betaalt €250 met alles er bij in en dan heeft zij heeeeeeel veel ruimte.
Ik was 13 toen mijn aandacht werd getrokken naar de dood. Ik ontwikkelde een soort angst en obsessie in één. Aan de ene kant was ik bang om mensen er aan kwijt te raken en aan de andere kant was ik nieuwsgierig. Wat gebeurt er na de dood? Hoe zou dat zijn? Zou het rust geven? Zou mijn ziel de stilte aankunnen? Of blijf je zonder levend lichaam gevangen in een duistere, beangstigende energie? De dominee vertelde dat het leven slechts een voorproefje is van wat hierna gaat komen. Als je goed hebt geleefd ga je naar de hemel en anders naar de hel. Ik bedacht me dat ik niet heel oud wilde worden, voordat ik bij God in de hemel terecht zou komen. ‘Best gek, soms geloof ik in God en soms niet. Ik wil super graag in hem geloven, maar dan vraag ik mij weer af of ik het allemaal wel goed genoeg doe, want ik doe altijd wel wat verkeert net als veel andere mensen’, schreef ik in mijn dagboek. De dood, het leven en alles wat er mee te maken heeft bleef mijn aandacht vasthouden. 