Ik had doelen gesteld

Ik had doelen gesteld, een jaar geleden al. Ik wilde meer stabiliteit in mijn leven, meer discipline, de hoofdzaken van de bijzaken leren onderscheiden om beter te kunnen focussen en mijn grenzen aan te geven. Ik wilde mijn Engels verbeteren, mijn internationale kansen vergroten. Ik wilde werkervaring opdoen en een goede basis creëren om wat op te bouwen, al weet ik niet eens wat ik op zou willen bouwen. Ik wilde kunnen wat heel veel mensen lukt: jarenlang voor dezelfde baas werken, heel lang op dezelfde plek blijven wonen en een relatie voor het leven, maar waarom eigenlijk? Ik vond mijn vrije zweverige geest wat ongecontroleerd fanatiek worden. Mijn realiteit werd zo anders dan die van de mensen om mij heen, waardoor het nog lastiger werd om het gevoel te krijgen dat ik begrepen werd. Ik kijk vaak net even anders naar situaties dan degene met wie ik op dat moment ben, alsof ik dingen standaard van een andere kant bekijk en als de ander het dan van mijn kant zou bekijken dan zie ik het weer anders.

Advertenties

Die imperfecte perfectie

Soms wil ik zo graag even op Curacao zijn. Zodat wanneer ik mij af en toe heel alleen en onbegrepen voel ik een rondje kan lopen en een dakloze tegenkom, die mij een veel spannender verhaal vertellen zou dan de chaos die zich op zo’n moment in mijn hoofd afspeelt. Zo iemand die ineens een levensles vertelt die ik op dat moment nodig heb. Of dat ik even in Bolivia zou zijn. Dan zou ik op een bankje in een levendig park gaan zitten, wachtend op het gezelschap van Spaanstalige Jehova’s in een nonnenpakje die mij wat Goddelijks vertellen waarvan ik de boodschap gewoon een beetje gok. Ik zou de uiterlijk verwaarloosde reizigers vanuit het Zuiden opzoeken en bij hen op het kleedje gaan zitten om wat inspiratie op te doen over reizen zonder geld, maar met creativiteit.
Jemig wat zou ik graag op avontuur gaan en doen wat ik al eens eerder heb gedaan met een beetje nieuws.

‘Ik zie geen verschil met de eerste scan’, vertelt de dokter

‘Waarom heb je geen schoenen aan?’, vraagt mijn collega wanneer ik hem op de gang tegenkom.
‘Dan kan niemand mijn lievelingssokken zien’, antwoord ik hem, ‘Kijk ze hebben ook oortjes, zie je?’
‘Het moet niet gekker worden.’
Het leven is goed voor mij op dit moment. Ik kan mezelf zijn op de Servicedesk bij de Brandweer en als het koud is mag ik zelfs een fleecedekentje pakken.

Vandaag had ik weer een afspraak bij de chirurg, hij wil mijn nek in de gaten blijven houden door zo af en toe een scan te laten maken op de afdeling Radiologie. ‘Ik zie geen verschil met de eerste scan’, vertelt de dokter. Dit keer ben ik tevreden, want de vorige keer had hij mij uitgelegd dat het een goed teken was, dan is het tenminste niet achteruit gegaan. In tussen tijd heb ik de overslag en de salto weer op de trampoline geoefend en een paar keer ongeveer op mijn hoofd gestaan met yoga. Ik ben gelukkig, want daar kan ik dus gewoon mee doorgaan. Terwijl ik wat klaag over duizeligheid en concentratieproblemen, geeft de chirurg aan dat de banden in mijn nek wat opgerekt zijn (al vanaf de eerste foto) en dat ik mijn hoofdpijn wel af kan schuiven op dit nekprobleempje, maar voor de rest van mijn klachtjes kan ik beter naar de huisarts. Daar wacht ik voorlopig nog even mee. Ik vraag mij af of deze dokter verdronken is in zijn specialisme, want holistisch gezien staat alles met elkaar in verbinding en wil ik zelfs de krampachtige pijn van onder mijn voeten nog afschuiven op mijn nek,

Het breukje, deukje, dingetje in mijn nek gaat niet genezen zegt ie..

“Anders moet je met een kraag lopen en dat wil je niet”, legt de Orthopeed mij de woorden in mond. Ik accepteer zijn besluit. Sinds ik bij de gemeente heb gewerkt is mijn hiërarchische baldadigheid een beetje afgenomen. Negen van de tien keer heeft het geen nut om tegen iemand in te gaan die het beter weet of beter denkt te weten dan jij en aangezien ik patiënt ben en hij de expert sta ik wat kennis betreft ver onder hem. Hij zal het wel weten, maar toch geloof ik hem niet, of wil hem niet geloven. Natuurlijk geneest mijn lichaam wel! Het is mijn lichaam en die is net zo eigenwijs als ik, ofzo.. Tegen de tijd dat ik lichamelijke problemen krijg denk ik er wel weer anders over. Maar Fuck dit, echt!

Hij neemt niet de moeite om mij te vermaken met een advies over hoe ik hier het best mee om kan gaan en ik vraag het hem niet, want deze man heeft er voor gekozen zich te specialiseren in slijtage van de botten en niet in psychologie, mindfulness of ‘genees-Janneke-d’r-nek’. ‘Heb je de foto’s al eens gezien?’, vraagt hij dan. Hij laadt de foto’s van mijn nek- en rugwervels op zijn computerscherm en ik moet zeggen, ze zijn prachtig, alle botjes zijn mooi blauw/wit/grijzig afgebeeld

Het leven is raar, mensen zijn raar

We vliegen van Curacao naar Amsterdam met een tussenlanding op Bonaire. De mensen zijn getransformeerd. Waar op de heenreis de Hollandse stress de energie van het vliegtuig in beslag nam, is nu iedereen ontspannen, relaxed. God, wat voel ik mij gelukkig. Een vliegtuig vind ik de meest inspirerende plek om mijn gedachten te ordenen. Nadat ik wat in een negatief spiraal terechtgekomen was in de afgelopen maanden in Nederland, voel ik nu weer motivatie, happiness!! Wat hoop ik hard dat ik dit gevoel lang vast kan houden. Twee krullenbollen met een avontuurlijk uiterlijk en een jongen met halflang, donker ruig haar zitten links van mij met het gangpad er tussenin… zullen zij op Bonaire uitstappen? Rechts van mij zijn twee vrije stoelen. Als die tot aan Amsterdam vrij blijven dan heb ik geluk! ruimte! privacy, om al mijn gedachten met een rode pen op papier te schrijven. Twee weken maar, ik had ze nodig, om de afgelopen 9 jaar te laten bezinken. Ik ben ineens 27, zoals het hoort, zoals mijn paspoort aangeeft. Ik heb een fase afgesloten die ik moeilijk in een paar woorden kan omschrijven, maar ik ben klaar voor een nieuw hoofdstuk, meer focus, ik voel het!

“Damoriën, dat betekent, zonder liefde”

Op vrijdag ga ik op “avontuur”. Ik kan wel janken van geluk!

Mijn plan was QISS-IT (mijn huidige werk) en Dos Mundos (mijn oude stage adres) te bezoeken, met daarbij Myra, Mayrelin en Carlos. Ik wilde mijn oude huis bezoeken en eigenlijk ook de plek waar ik was overvallen en de route naar mijn stage bij het WTC-gebouw en voor de rest is mijn verleden hier wel voorbij denk ik zo. Ik weet het.. het is vreemd en misschien niet bijzonder nuttig om plaatsen te bezoeken waar nu niets meer is voor mij, maar het roept herinneringen op en raakt mij en dat vind ik interessant.

Op vrijdagochtend word ik afgezet in Salinja en bezoek het kantoor van QISS-IT, na een half uurtje neem ik al afscheid en begint mijn avontuur. Ik loop 25 minuten langs de drukke weg naar het kantoor van Dos Mundos. Daar word ik enthousiast ontvangen. We praten bij en halen herinneringen op. Als Carlos evenlater binnenkomt biedt hij mij een lift aan naar Punda en geeft mij motiverende woorden mee om er voor te gaan, mijn droom om schrijfster te worden!

Eenmaal in Punda loop ik weer naar Pietermaai, terug naar het studentenhuis net als die avond ervoor, maar nu ben ik alleen. Even twijfel ik of het verstandig is, maar dit was mijn doel dus ik ga het gewoon doen, de route lopen waarop ik 9 jaar geleden was overvallen, daarna ben ik er nooit meer geweest. Ik was vergeten hoe lang de straat was.

Flarden van herinneringen komen weer tot leven, mijn oude huis, Richard…

Het is stil in mijn hoofd. Er is rust en soms voel ik wat. Ik ben nog niet echt geconfronteerd met mijn Curacaose verleden. De plekken waar ik tot nu toe geweest ben herken ik nauwelijks. Toch had ik verwacht dat ik meer zou voelen, maar misschien omdat ik niet alleen ben blijf ik in balans. De plaatsen die ik ken uit mijn verleden heb ik tot nu toe nog niet bezocht. Ik wil eerst voelen dat ik tot rust gekomen ben. Ik geef me over aan de flow en de eerste 6 dagen brengen we door in Westpunt met strandbezoekjes en uitrusten aan het zwembad bij ons huisje. We gaan met een kapitein en een visser mee op een boot. De kapitein herkent de enorme ontspanning van het water op mijn gezicht en inspireert mij om toch eens na te denken mij meer te verdiepen in de watersport. “Je marifoon halen is makkelijk en je watersportvaarbewijs kun je binnen een half jaar ook wel hebben. Dan kun je ook met toeristen gaan varen”. We halen een tonijn en een baracuda binnen en