Mijn ervaring bij community Divinya

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef werd ik opgehaald op het station in Eslov en kreeg ik direct heerlijk vers voedsel in de auto. Aangekomen op het terein van de community zaten mensen met zijn allen te eten in een grote ruimte. Ik moest even wennen aan de omgeving, aan zoveel natuur, zoveel vriendelijke mensen. Ik zag het rooster als richtlijn voor de dag en ik was direct blij dat ik al om 20.00 zou kunnen slapen, de reis had me moe gemaakt. UIk kreeg de kortgeleden uit Nederland en Spanje gekochte bomen te zien. Ze stonden nog in grote potten, omdat de grond te hard en te droog is om ze te poten. Handmatig de bomen in de potten water geven was het best voor nu anders zou de grond al het water opnemen. Toen we daar een tijdje mee bezig waren stond daar ineens Guru Sri Vast,

Advertenties

De reis naar de community!

Ik ga op pad zonder muziek, niet omdat ik dat graag doe, maar omdat ik nuttige dingen vaak niet vinden kan als ik op reis ga. Ik heb mijn iPod van de week nog vast gehad en toch weet ik niet waar die ligt, net als mijn powerbanks. Op het moment dat mijn bloeddruk stijgt denk ik “laat ook maar” het zal wel ergens goed voor zijn dat ik het niet meeneem. Als soort van laat ik weer eens contact maken met de mensen om mij heen of met mezelf. Maar wat er nou nuttig is aan het vergeten van sokken kan ik echt niet bedenken.

Een paar uur later land ik op Kopenhagen en verlies de route naar mijn tas uit het oog. Ik loop overbodig langs de douane waar ik daarna nog eens terug door de douane moet om de bagagehal te zoeken. Mijn Engels hakkelt en de informatieborden zijn voornamelijk in het Deens. Ik kan wel janken, de stress van de afgelopen tijd komt nu omhoog. Mijn iPod heb ik dit keer niet als vlucht voor mijn gevoel.

Die chaos in mijn hoofd!

Ik heb van die momenten dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Dat ik wankel op het randje van mezelf happy in balans voelen, waarbij ik heel veel moeite moet doen om niet van dat randje af te glijden en in die emotionele spiraal in mijn hoofd te zakken. Eerder had ik die keuze niet, zag ik niet dat ik ook op het randje kon wankelen, maar gleed ik direct in die neerwaartse spiraal. Mijn zelfbeheersing is krachtiger geworden en daar ben ik dankbaar voor.

Afgelopen zaterdag ben ik naar de Zwarte Cross geweest en heb daar de hele dag gezelschap gehad van vrienden. Op zo’n dag denk ik dat ik de hele wereld aan kan en halverwege de dag verlies ik toch al mijn energie, waardoor ik op een strand in slaap val. Op zulke momenten vraag ik mij af, hoe doen mensen dat toch? De hele dag kunnen feesten en ook nog energiek blijven. Sommigen houden dat zelfs drie dagen vol. Hoe dan?

Hello nieuwigheid! Ik zoek een woning!

Terwijl er alweer een nieuwe maand is ingegaan en ik zo vaak mogelijk van het mooie weer en leuke momenten geniet, lijkt de rest na een lange aanloop weer vanzelf te gaan. Thank God!! De nieuwigheid ligt op mij te wachten. Ineens gaat alles super snel! Mijn vriendin bedenkt dat je blij wordt van geverfde haren en in dezelfde week krijg ik als verrassing een nieuwe haarkleur van haar zusje, wie ook mijn vriendin is! Ik vaar met mijn lover en zijn ouders in de buurt van Zaandam en vier met mijn Curaçaose vriendin de Nationale herdenking van de afschaffing van de slavernij op het Keti Koti festival in het Oosterpark in Amsterdam. Doordeweeks eet ik af en toe soort van picknickend aan de grachten in Utrecht met vriendinnen en morgen is een mooie dag waarop mijn jeugdvriendinnetje het jawoord aan haar toekomstige man gaat geven en andersom. Ik ben blij met zoveel vreugde om mij heen. Blij dat ik mezelf niet meer dwing om constant te studeren voor mijn werk. De krampachtigheid verdwijnt uit mijn lijf!

Ik had doelen gesteld

Ik had doelen gesteld, een jaar geleden al. Ik wilde meer stabiliteit in mijn leven, meer discipline, de hoofdzaken van de bijzaken leren onderscheiden om beter te kunnen focussen en mijn grenzen aan te geven. Ik wilde mijn Engels verbeteren, mijn internationale kansen vergroten. Ik wilde werkervaring opdoen en een goede basis creëren om wat op te bouwen, al weet ik niet eens wat ik op zou willen bouwen. Ik wilde kunnen wat heel veel mensen lukt: jarenlang voor dezelfde baas werken, heel lang op dezelfde plek blijven wonen en een relatie voor het leven, maar waarom eigenlijk? Ik vond mijn vrije zweverige geest wat ongecontroleerd fanatiek worden. Mijn realiteit werd zo anders dan die van de mensen om mij heen, waardoor het nog lastiger werd om het gevoel te krijgen dat ik begrepen werd. Ik kijk vaak net even anders naar situaties dan degene met wie ik op dat moment ben, alsof ik dingen standaard van een andere kant bekijk en als de ander het dan van mijn kant zou bekijken dan zie ik het weer anders.

Die imperfecte perfectie

Soms wil ik zo graag even op Curacao zijn. Zodat wanneer ik mij af en toe heel alleen en onbegrepen voel ik een rondje kan lopen en een dakloze tegenkom, die mij een veel spannender verhaal vertellen zou dan de chaos die zich op zo’n moment in mijn hoofd afspeelt. Zo iemand die ineens een levensles vertelt die ik op dat moment nodig heb. Of dat ik even in Bolivia zou zijn. Dan zou ik op een bankje in een levendig park gaan zitten, wachtend op het gezelschap van Spaanstalige Jehova’s in een nonnenpakje die mij wat Goddelijks vertellen waarvan ik de boodschap gewoon een beetje gok. Ik zou de uiterlijk verwaarloosde reizigers vanuit het Zuiden opzoeken en bij hen op het kleedje gaan zitten om wat inspiratie op te doen over reizen zonder geld, maar met creativiteit.
Jemig wat zou ik graag op avontuur gaan en doen wat ik al eens eerder heb gedaan met een beetje nieuws.

‘Ik zie geen verschil met de eerste scan’, vertelt de dokter

‘Waarom heb je geen schoenen aan?’, vraagt mijn collega wanneer ik hem op de gang tegenkom.
‘Dan kan niemand mijn lievelingssokken zien’, antwoord ik hem, ‘Kijk ze hebben ook oortjes, zie je?’
‘Het moet niet gekker worden.’
Het leven is goed voor mij op dit moment. Ik kan mezelf zijn op de Servicedesk bij de Brandweer en als het koud is mag ik zelfs een fleecedekentje pakken.

Vandaag had ik weer een afspraak bij de chirurg, hij wil mijn nek in de gaten blijven houden door zo af en toe een scan te laten maken op de afdeling Radiologie. ‘Ik zie geen verschil met de eerste scan’, vertelt de dokter. Dit keer ben ik tevreden, want de vorige keer had hij mij uitgelegd dat het een goed teken was, dan is het tenminste niet achteruit gegaan. In tussen tijd heb ik de overslag en de salto weer op de trampoline geoefend en een paar keer ongeveer op mijn hoofd gestaan met yoga. Ik ben gelukkig, want daar kan ik dus gewoon mee doorgaan. Terwijl ik wat klaag over duizeligheid en concentratieproblemen, geeft de chirurg aan dat de banden in mijn nek wat opgerekt zijn (al vanaf de eerste foto) en dat ik mijn hoofdpijn wel af kan schuiven op dit nekprobleempje, maar voor de rest van mijn klachtjes kan ik beter naar de huisarts. Daar wacht ik voorlopig nog even mee. Ik vraag mij af of deze dokter verdronken is in zijn specialisme, want holistisch gezien staat alles met elkaar in verbinding en wil ik zelfs de krampachtige pijn van onder mijn voeten nog afschuiven op mijn nek,