Relaties, loslaten, online wereld

Er zijn momenten waarop het goed gaat maar ik niet schrijf, omdat ik druk ben met een nieuwe baan, een verwaarloosde studie of een uit de hand gelopen hobby. Of soms ben ik druk met huizen zoeken of langsgaan bij vrienden of familie. Tijdens sommige periodes heb ik geen zin om te schrijven, wil ik ineens mijn leven minder delen. Maar de laatste tijd kon ik niet schrijven, omdat ik niet wilde delen hoe ik mij echt voelde. Ik wilde mezelf niet confronteren met wat er echt in mij afspeelt en daardoor vlogen mijn emoties alle kanten op. Ik wilde het hoofdonderwerp van mijn huidige leven niet opengooien, omdat ik het zelf niet meer begrijp.

Advertenties

FLASHBACKS

Op 1 september 2018 heb ik mijn Schrijversopleiding afgerond. Ik dacht dat ik daardoor meer tijd zou hebben. Maar het gekke is het voelt niet zo. Nu ik geen uren heb ingepland om te schrijven, gaan de uren vanzelf voorbij en voel ik mij nog steeds druk. Misschien is het gevoel van druk zijn wel mijn normale staat van zijn of ik nu veel te doen heb of niet. Ik heb geen woord meer geschreven sinds mijn Schrijversclubje niet echt meer bestaat. Een toffe tijd met voor mij boeiende mensen is afgelopen en soms mis ik dat wel.

Sinds augustus heb ik een nieuwe baan en werk ik weer 40 uur in plaats van 32 en ik moet zeggen, dit is een mega verschil. Als ik 4 dagen hetzelfde werk doe ben ik meer in balans, merk ik dat ik werk om te kunnen leven en dat er genoeg ruimte is voor creativiteit. Bij 5 dagen werken wordt ik opgeslokt door de cultuur op de werkvloer (nu is die wel heel leuk, dus is het minder erg), verlies ik de ruimte voor een beetje zweverigheid en heb ik het gevoel alsof ik aardig normaal begin te worden en dat is niet echt de bedoeling.

Dingen afronden voelt zo definitief (deel 1)

Sinds mijn vakantie-ervaring bij de community met Guru Sri Vast blijf ik in mijn hoofd zitten dat ik verder wil schrijven over de bijzondere ervaringen van daarna, maar ik stel het steeds maar uit om het niet af te hoeven sluiten. Zo kan ik blijven hangen in een cirkeltje van fijne, bijzondere herinneringen, alsof het gisteren was. Los daarvan ben ik ook weer in een soort rollercoaster van mijn leven beland, daar later meer over.

Ik had mij voorgenomen om 12 dagen bij de community te verblijven, maar ik kwam er al snel achter dat ik niet zo’n geweldige aanpassingsvermogen heb om in een groep te functioneren. Soms vind ik het wel lekker als niemand weet wat ik aan het doen ben of als ik activiteiten onderneem op mijn eigen tempo zonder te overleggen of te wachten op anderen. Na mij jarenlang te hebben verdiept in psychologie en persoonlijke ontwikkeling bedacht ik mij ineens dat het misschien wel oké is om te leven met de overtuigingen die mij zijn aangeleerd, waarom zou ik deze los moeten laten?

Mijn ervaring bij community Divinya

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef werd ik opgehaald op het station in Eslov en kreeg ik direct heerlijk vers voedsel in de auto. Aangekomen op het terein van de community zaten mensen met zijn allen te eten in een grote ruimte. Ik moest even wennen aan de omgeving, aan zoveel natuur, zoveel vriendelijke mensen. Ik zag het rooster als richtlijn voor de dag en ik was direct blij dat ik al om 20.00 zou kunnen slapen, de reis had me moe gemaakt. UIk kreeg de kortgeleden uit Nederland en Spanje gekochte bomen te zien. Ze stonden nog in grote potten, omdat de grond te hard en te droog is om ze te poten. Handmatig de bomen in de potten water geven was het best voor nu anders zou de grond al het water opnemen. Toen we daar een tijdje mee bezig waren stond daar ineens Guru Sri Vast,

De reis naar de community!

Ik ga op pad zonder muziek, niet omdat ik dat graag doe, maar omdat ik nuttige dingen vaak niet vinden kan als ik op reis ga. Ik heb mijn iPod van de week nog vast gehad en toch weet ik niet waar die ligt, net als mijn powerbanks. Op het moment dat mijn bloeddruk stijgt denk ik “laat ook maar” het zal wel ergens goed voor zijn dat ik het niet meeneem. Als soort van laat ik weer eens contact maken met de mensen om mij heen of met mezelf. Maar wat er nou nuttig is aan het vergeten van sokken kan ik echt niet bedenken.

Een paar uur later land ik op Kopenhagen en verlies de route naar mijn tas uit het oog. Ik loop overbodig langs de douane waar ik daarna nog eens terug door de douane moet om de bagagehal te zoeken. Mijn Engels hakkelt en de informatieborden zijn voornamelijk in het Deens. Ik kan wel janken, de stress van de afgelopen tijd komt nu omhoog. Mijn iPod heb ik dit keer niet als vlucht voor mijn gevoel.

Die chaos in mijn hoofd!

Ik heb van die momenten dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Dat ik wankel op het randje van mezelf happy in balans voelen, waarbij ik heel veel moeite moet doen om niet van dat randje af te glijden en in die emotionele spiraal in mijn hoofd te zakken. Eerder had ik die keuze niet, zag ik niet dat ik ook op het randje kon wankelen, maar gleed ik direct in die neerwaartse spiraal. Mijn zelfbeheersing is krachtiger geworden en daar ben ik dankbaar voor.

Afgelopen zaterdag ben ik naar de Zwarte Cross geweest en heb daar de hele dag gezelschap gehad van vrienden. Op zo’n dag denk ik dat ik de hele wereld aan kan en halverwege de dag verlies ik toch al mijn energie, waardoor ik op een strand in slaap val. Op zulke momenten vraag ik mij af, hoe doen mensen dat toch? De hele dag kunnen feesten en ook nog energiek blijven. Sommigen houden dat zelfs drie dagen vol. Hoe dan?

Hello nieuwigheid! Ik zoek een woning!

Terwijl er alweer een nieuwe maand is ingegaan en ik zo vaak mogelijk van het mooie weer en leuke momenten geniet, lijkt de rest na een lange aanloop weer vanzelf te gaan. Thank God!! De nieuwigheid ligt op mij te wachten. Ineens gaat alles super snel! Mijn vriendin bedenkt dat je blij wordt van geverfde haren en in dezelfde week krijg ik als verrassing een nieuwe haarkleur van haar zusje, wie ook mijn vriendin is! Ik vaar met mijn lover en zijn ouders in de buurt van Zaandam en vier met mijn Curaçaose vriendin de Nationale herdenking van de afschaffing van de slavernij op het Keti Koti festival in het Oosterpark in Amsterdam. Doordeweeks eet ik af en toe soort van picknickend aan de grachten in Utrecht met vriendinnen en morgen is een mooie dag waarop mijn jeugdvriendinnetje het jawoord aan haar toekomstige man gaat geven en andersom. Ik ben blij met zoveel vreugde om mij heen. Blij dat ik mezelf niet meer dwing om constant te studeren voor mijn werk. De krampachtigheid verdwijnt uit mijn lijf!