De tijd gaat gewoon door, terwijl het voelt alsof mijn leven flink veranderd is. Tijdens mijn vorige blog hing ik in de laatste fase van mijn relatie. Inmiddels heb ik al geleerd om de liefde die ik weggaf in te zetten voor mijn eigen leven. Dat ging niet vanzelf, want daar ging flink wat getwijfel, liefdesverdriet, paniekaanvallen en gesprekken met liefdevolle mensen aan vooraf. Bizar dat je soms niet beseft hoeveel mensen er om je geven als je maar gewoon lang leven de lol doorgaat met iets wat niet bij je past. Ik werd overweldigd door fijne berichten. En er was zelfs een vriend die elke dag met mij wilde bellen zodat ik door de moeilijkste fase heen zou komen, ongelofelijk. Even dacht ik.. dat kan ik hem toch niet aan doen om elke dag naar de dingen die door mijn hoofd gaan te moeten luisteren. Maar het was fijn voor ons beiden, want het delen van onze chaotische levens heeft mij elke dag weer aan het lachen gemaakt en nieuwe energie gegeven.
Sinds deze relatie voorbij is ben ik gaan beseffen dat ik het patroon, van altijd maar 
verliefd zijn en vluchten in het leven van een man, eens moet doorbreken. Volgens mij ben ik sinds ik 1 ben al verliefd. Als ik mijn dagboeken er op nalees kwam het vaker voor dat ik verliefd was op 2 of 3 jongens dan dat ik eens niet met mannen bezig was, bizar!Ik verspil mijn energie aan het blij maken van mensen die nogal veel op hun eigen leven gericht zijn, terwijl ik ondertussen mijn dromen steeds weer uitstel, omdat ik te moe ben op het moment dat ik aan mezelf toe kom. In de jaren dat ik vrijgezel was, ben ik meestal druk geweest met het beantwoorden van appjes van personen die wat drama te delen hadden of mannen die gewoon niets te doen hadden en zinloos aandacht vroegen. 28 jaar, het is nooit te laat voor nieuwe inzichten.. Lees verder
Er zijn momenten waarop het goed gaat maar ik niet schrijf, omdat ik druk ben met een nieuwe baan, een verwaarloosde studie of een uit de hand gelopen hobby. Of soms ben ik druk met huizen zoeken of langsgaan bij vrienden of familie. Tijdens sommige periodes heb ik geen zin om te schrijven, wil ik ineens mijn leven minder delen. Maar de laatste tijd kon ik niet schrijven, omdat ik niet wilde delen hoe ik mij echt voelde. Ik wilde mezelf niet confronteren met wat er echt in mij afspeelt en daardoor vlogen mijn emoties alle kanten op. Ik wilde het hoofdonderwerp van mijn huidige leven niet opengooien, omdat ik het zelf niet meer begrijp. 
Op 1 september 2018 heb ik mijn Schrijversopleiding afgerond. Ik dacht dat ik daardoor meer tijd zou hebben. Maar het gekke is het voelt niet zo. Nu ik geen uren heb ingepland om te schrijven, gaan de uren vanzelf voorbij en voel ik mij nog steeds druk. Misschien is het gevoel van druk zijn wel mijn normale staat van zijn of ik nu veel te doen heb of niet. Ik heb geen woord meer geschreven sinds mijn Schrijversclubje niet echt meer bestaat. Een toffe tijd met voor mij boeiende mensen is afgelopen en soms mis ik dat wel.
Ik had mij voorgenomen om 12 dagen bij de community te verblijven, maar ik kwam er al snel achter dat ik niet zo’n geweldige aanpassingsvermogen heb om in een groep te functioneren. Soms vind ik het wel lekker als niemand weet wat ik aan het doen ben of als ik activiteiten onderneem op mijn eigen tempo zonder te overleggen of te wachten op anderen. Na mij jarenlang te hebben verdiept in psychologie en persoonlijke ontwikkeling bedacht ik mij ineens dat het misschien wel oké is om te leven met de overtuigingen die mij zijn aangeleerd, waarom zou ik deze los moeten laten? 
Ik kreeg de kortgeleden uit Nederland en Spanje gekochte bomen te zien. Ze stonden nog in grote potten, omdat de grond te hard en te droog is om ze te poten. Handmatig de bomen in de potten water geven was het best voor nu anders zou de grond al het water opnemen. Toen we daar een tijdje mee bezig waren stond daar ineens Guru Sri Vast, 
Ik heb van die momenten dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Dat ik wankel op het randje van mezelf happy in balans voelen, waarbij ik heel veel moeite moet doen om niet van dat randje af te glijden en in die emotionele spiraal in mijn hoofd te zakken. Eerder had ik die keuze niet, zag ik niet dat ik ook op het randje kon wankelen, maar gleed ik direct in die neerwaartse spiraal. Mijn zelfbeheersing is krachtiger geworden en daar ben ik dankbaar voor.